Link do atlasu na portalu >>> KLIKNIJ
Owocnik - cytrynowożółty, bladożółty, słomkowożółty, z nielicznymi, nieregularnie ułożonymi, dużymi, grubymi, filcowatymi łatkami, powstałymi z resztek osłony; łatki białawe, z wiekiem żółknące i brązowiejące; średnica kapelusza 4-10 cm; początkowo półkulisty, potem wypukły do rozpostartego; skórka kleiście połyskująca, daje się ściągnąć; brzeg kapelusza bez prążków.
Blaszki - białawe do bladożółtawych, dość szerokie, wybrzuszone; gęsto ustawione, o płatkowatym wygięciu, wolne, miękkie.
Trzon - białawy lub z żółtawym odcieniem, z bladożółtym, zygzakowatym wzorem, do 12 cm x 7-20 mm; cylindryczny, wysmukły, szczyt nieco zwężony; początkowo pełny, potem z kanałem; pochwa ściśle przyrośnięta do dużej, bulwiaście zgrubiałej podstawy trzonu; bulwa ostro zarysowana, kulista.
Pierścień - biały jasnożółtawy, zwisający, nieprążkowany, trwały.
Miąższ - biały, niezmienny, miękki i kruchy; zapach wyraźny, charakterystyczny dla kiełkujących ziemniaków.
Wysyp zarodników - biały.
Występowanie - gatunek bardzo pospolity. Pojawia się od lata do jesieni, pojedynczo i w grupach, często masowo, w lasach iglastych, liściastych i mieszanych, na glebach kwaśnych, piaszczystych. Żyje w symbiozie z różnymi drzewami liściastymi i iglastymi, przy czym pod drzewami liściastymi jest rzadziej spotykany.
Zastosowanie - niejadalny.
Możliwość popełnienia pomyłki - przede wszystkim biała forma A. cittrina var. alba często mylona jest z białymi formami Muchomor zielonawy odmiana biała Amanita phalloides o wyraźnej otwartej pochwie i innym zapachu.
Inne nazwy zwyczajowe to - muchomór płowy, żółtawy, żółty, bulwiasty, muchar, muchoraj.
